آرامـــــ ـــ ـ
در گوشـه ای نشستهــــ ـــ ـ ام ..
کار از چسبــــ و باند و پانســمان گذشتهـــــ ـــ ـ
زخمـــــ ـــ ـ به روحـــــــ ـــــ ـــ ـم رسیـده …

طرح دلتنگی

دگرباره چادر مشکین شب نمایان گشته

وزخم دلم سر باز زده

وباغ چشمانم بارانی ست

وکویر خشک گونه هایم دریا

چشمان شهر را خواب فراگرفته

ولی از قفس چشمانم رهایی یافته

جسم بی روح واستخوانهای تکیده ام

زیر چرخ های سنگین ارابه ی زمانه

بی رحمانه خرد می شود

و دریغ از فریادی !

ودریغ از دست یاری !

            بـﮧ بـعـضے ها هم بایـנ با متاכּـت خاصے گفت :

ڵطفا یـﮧ נهـכּ بړامۅכּ خفـﮧ ݜۅ …

ایـטּ بـــــآر ڪـــــہ ڪـســــے آمـَد

نمــــے گویم بـــُرو

حــتــے نمــے گــویـم ڪـَــسِ دیگـــری رآ مــے خـــوآهمـ

فقـط مــے گــویم:

ببیـــטּ! مـטּ شڪــَـــستــہ امـ !

خستـــــہ امـ !

ڪَمــے آرآممـ ڪـــُـــטּ..

فقط همـیــטּ ...

منـــــــ یکــ دخترمــــــــــ
از جنســـــ شادیــــــــــــــ
پر از عقشـــــــــــ
پر از شــــــــــــــــــــــور
*
*
*
منــــــ یکـــــ دخترمـــــــــ
از جنســــــــ مهربانیـــــــــ
پر از زیباییــــــــــــــــ
لبریز از خوشحالیـــــــــ
*
*
*
منــــ یکــــ دختـــــرم
به دختّــــر بودنمــــ میبالمــــ

✗ﺑـــﮧ ﺳﻼﻣﺘـــے ﺍﻭסּ |בפ֗ـﺘــﺮﺍﯾـے| ڪــﮧ ﻭﻗﺘــے ﺑﺎﻫـــــﺎﺕ ﻣﯿــــﺎסּ ﺑﯿـــﺮﻭסּ

פ֗ـﻮﺩﺷـــﻮﻧـסּ

ﻫﻤﻮﻧﺎﯾــے ڪــﮧ ﯾــﮧ פ֗ـﺮﻭﺍﺭ ﺁﺭﺍﯾـــــﺶ ﻧﻤﯿـڪـﻨـסּ

ﭼﻮסּ פ֗ـﻮﺩﺷــــــﻮنو ﻗﺒـــــﻮﻝ ﺩﺍﺭסּ

ﻫﻤﻮﻧﺎﯾـے ڪــﮧ ﻣـבﻝ ﻣﺎﺷﯿﻨـــﺖ [!] ﯾﺎ בﺍﺷﺘـסּ ﻭ ﻧــבﺍﺷﺘـסּ ﻣﺎﺷﯿﻨـــــﺖ ﺑـﺮﺍﺷﻮסּ

ﻣﻬــــــﻢ ﻧﯿﺴـــﺖ!

ﭼﻮסּ |פ֗ـﻮﺩتـــو| ﻣﯿـפ֗ـــﻮﺍסּ ﻧــﮧ ﻫﯿـــــﭻ ﭼﯿـــــــﺰ בﯾﮕــﮧ ﺍے

ﻫﻤﻮﻧﺎﯾــــے ڪــﮧ ϟڪـﺘﻮﻧــے ϟ ﻣﯿﭙﻮﺷــסּ ﭼﻮסּ ﺑﺮﺍﺷـــــﻮסּ ﺍפ֗ـﺘﻼﻑ ﻗـבﺷـــــﻮסּ [!]

ﺑﺎﻫﺎﺕ ﻣﻬــــــﻢ ﻧﯿﺴـــــﺖ

ﻫﻤﻮﻧﺎﯾــــے ڪــﮧ ﺍﻭﻧﻘــבﺭ ﺷﻌﻮﺭﺷـــــﻮﻥ ﻣﯿﺮﺳــﮧ ڪــﮧ |ﻣﯿـــــﺲ| ﻧﻨــــבﺍﺯסּ ﻭ

ﮔـבﺍﯾـے ﺷـــــــﺎﺭﮊ ﻧﮑﻨــסּ

ﻫﻤﻮﻧﺎﯾــــے ڪـﮧ ڪﻼے ﺍﻟـڪـے ﻧﻤﯿﺬﺍﺭסּ

ﻧﻘﺶ ﻧﻤﯿـפ֗ــــﻮﺍסּ ﺑﺎﺯے ڪـﻨـסּ

ﺁﺭﻩ ، ﻫﻤﯿـــסּ בפ֗ـــــﺘﺮﺍסּ ڪــﮧ פـﺘـــــــے ﺍﮔــﮧ פ֗ــــﯿﻠﯿـﻢ ڪـﻢ ﺑﺎﺷــסּ

ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ  ツבפ֗ــــﺘﺮﺍﯾـــے ﻫﺴﺘـــסּ ڪــﮧ פ֗ــــﯿﻠــے اﺭﺯِﺵ בﺍﺭסּ 

نَه به دیروز هآیی که بودی می اندیشَم

نَه به فَردآهآیی که شآیَد بیآیی

میخوآهَم امروز رآ زندگی کُنم

خواستی بآش...

خواستی نَبآش...

یه وقتایی تو زندگیت میرسه
که بايد دستت رو بـــزنی زير چـــــونت
و
جريان زندگيــــت رو فقــــــــط تمــاشا کنی
بعدشـــــــم بگــــی
بــــــــــــــــــــــــ ـــــه درک...

خاطرات آدم 

مثل یه تیغ کند میمونه که رو رگت میکشی!