چه تلخ است :
علاقه ای که عادت شود
عادتی که باور شود
باوری که خاطره شود
وخاطره ای که درد شود
بچه که بودیم شب ها فکر می کردیم
فردا چی بازی کنیم .
الان فکر می کنیم
فردا زندگی قراره
چه بازی ای بکنه باهامون ...
چقدر شعر نوشتیم / برای باران / غافل ازآن/ دل دیوانه/
که بارانی بود
حالم گرفته از این شهر که ادمش هایش
همچون هوایش نا پایدارند
گاه انقدر پاک که باورت نمی شود
گه چنان الوده که نفست می گیرد
معشوقـــــــــــــه ای پیـــــــــــدا کـــــــــــرده ام به نـــــــــــام روزگــــــــــــار !!!!
ایــــــــــــن روزهــــــــــــا سخـــــــــــت مرا درآغــــــــــــوش خــــــــــویش
به بـــــــــــازی گــــــــــــرفته اســـــــــــت !!!
دلتنگی هایت را در آغوش بگیر و بخواب …
هیچکس آشفتگی ات را شانه نخواهد زد …
این جمع پر از تنهاییست .
هنوز هم وقتی باران می آید تنم را به قطرات باران می سپارم می گویند باران رساناست شاید دستهای من را هم به دستهای تو برساند
گاهی دست " خـــودم " را می گیرم،می برم هوا خوری
" یــاد " تو هم که همه جا با من است
" تنــهایــی " هم که پا به پایم میدود...
میبینی؟
وقتی که نیستی هم جمعمان جمع است...
ϰ-†нêmê§ |